Belki

Sessiz bir dalganın, sürekli devinimi var şimdi.. Bir yolculuğun başında, yolun hazırlığında. Beklemiş adımlar, gidilememiş, birikmiş yerler var. Büyüdükçe ağırlaşmış, her gün biraz daha sislenmiş.. Sanki tersine yol almış, biraz daha belirsizleşmiş. Yönünü ışığın olmadığı bir halde belirlemiş, ışığından vazgeçmiş, yorulmuş!.Oysa başlangıçlar umutludur. Kimi zaman hazırlanmış, bazen koşulların akıntısıyla kıyıya sürüklenmiş o başlangıçlar belirsizliğin yanında beklentiyi, onun da beraberinde umudun kendisini taşır çünkü. Varlığının, kendi bilgisiyle büyüdüğü bu umut; altını çizdiğim, özellikle üzerinde durduğum, çağırdığım, dahası hazırlandığım durumun kendisi...Bir vakitler başka şehirler arasında seyahat eder gibi, o hayattan diğerine geçerken uzun yollar kat ettiğimi çok sonra fark ettim. Bu yolculukta yanımda olan, hemen hiç birini tanımadığım yol arkadaşlarımın yüzünde kaybettiğimi unutup, uzun uzun beklediğim oydu. Harflerinden korkmak değil de çekinmek gerektiğine ne zaman inandım! Bu öğreneceğim değil, hatırlayabileceğim bir şey biliyorum yine de o harflere yaklaşınca heyecana kapılıyorum.Oysa bugün, kendini hızla gerçekleştiriyor. İklimi hemen değişen, acısı süratle akıp giden, sürekli geçen, değiştirilen bir yer. Şimdiyi aynı anda başka başka biçimlerde oluşturan bu yer bugünün kendisi. Zamanın büyük varlığında yer kaplayan başka bir şey yokmuş gibi, tek gerçek gibi olmayı sürdürüyor. Ne umudu, ne beklileri, ne de yolları yok sayan bir büyük şimdi. Şimdinin içinde caddelerde, televizyon ekranlarında, parçalanmış ruhların içinde belirmeye çalışan o yolculuk şu günlerde sadece işaretlerden oluşuyor. Ve birbirinin ardı sıra gelmeye başladı mı işaretler anlarım. Anlaşılır.. Adresini bulmuş zarflar, okurunun elinde mektuba dönüşür. Anlatır. Anlaşılır.