sondan iki

Bakip da gormek mumkunse o eli, tutmak da mumkun olmali diyor seslerden birisi. Oteki uzanmis o eli yolculuga yoruyor, beriki bu yorum farkina sadece sasiriyor! Ne peki?

ilk

‘İyi ki’ler iyi ki…

Renklerin değişebilir, sözlerin tutulabilir, kapıların açılabilir olduğunu anlatan şarkılar varmış, iyi ki! Değişemez, açılamaz, nefes alınamaz bir hal içinde yürürken duydum o şarkılardan birini; her ne söylese o aynı şeyi anlatmaya çabalamaktan kurtulamayacaklardan biriyken…

Zamanla derdi olanların, ötesinde berisinde kendinden, kendiliğinden şeyler bırakmışların, hep kanayanların anlayabileceği bir lisanda duyuluyordu her şey önce. Başka diller konuşmaya izin vermeyen bir lisandı; güneşi gölgeli, kışları serin bir coğrafyada, bir şehre ait olmayı engelleyenin ta kendisiydi, büyük ve aşılmazdı! Büyük harflerin, küçük mırıltıları işitemez olduğunu fark etmeden/edemeden geçiliyordu yağmurlar. Mırıltı büyüdükçe, karanlık koyulaşıyor, yollar uzadıkça uzuyor, uzak korkunç kere korkunç oluyordu.

Sonra hem birdenbire gibi, hem de çok beklemekten yorulmuştum sanki; bir şarkı duydum, iyi ki... Bir perde araladım, kap çaldım ve açtım… Zavallı bir çaresizliği anlatmak mümkün değilken, boşluklu heceler sıralandı yan yana, anlatılmasa da olur anlamalar geldi yürüdüğüm sokaklara. İklimlerin kendi renkleri varmış, görebildim; rüyaların öteki manaları ve yeni şeyleri anlatması mümkünmüş, anladım. Nefes almak mümkünmüş kirlenmeden, inanmayı sürdürmek olabilirmiş yaralamadan ve açılabilirmiş çaldığım kapının, zorlanmadan…

Kederin bağışlanabilir ve mutsuzluğun iyileşebilir olduğunu tekrarlamaktan uzak, dışarıdaki seslerin hikâyelerini duyabilmek de mümkünmüş, iyi ki. Sisli de olsa o gökyüzünün altında derin nefesler alıp vermek, kendi sesinin farkında, renkleri beyaza çevirmek, iyi ki…

Şimdi; o şimdinin sonrasında, birbirinin tekrarında ezberlenmiş olanlar usul usul çekildiler o eski takvimlere. Günlerin kalabalığı içinde özlenmiş incelikler büyüyor büyüdükçe! İyi ki büyüyor ‘İyi ki’ler de…